Wybornie

poniedziałek, 23 listopada

Serwis pogodowy. W sobotę fantastycznie, słonecznie, ciepło (10 stopni C), rześko, niemal wiosennie. Wizyta w parku była nieodzowna. W niedzielę sądziłem, że była odzowna, ale po przejściu się na sklep, uznałem, że utrzymująca się wilgotna, mgielna atmosfera też zasługuje na spacer. Wybornie.

***

Kosz w piątek szaleńczy. Rzecz jasna, jak od czasów podstawówki byłem wybierany na samym końcu draftu, ale byłem w dobrej drużynie (która wygrałaby bez mojej obecności). I jak mówią powiedzonka, w obecności lepszych graczy stajesz się lepszy, zaliczyłem szaloną pierwszą połowę, gdzie z tradycyjnej 20-procentowej skuteczności skoczyłem chyba na 49%. Było sporo biegania (3 na 4, potem 3 na 3), ale gra była zacięta i "na poziomie". Zdaje się, że przeżyłem to lepiej niż tydzień temu, na drugi dzień bez problemów.Za to wieczorem skruszyłem kawałek zęba na orzeszku solonym, co trochę zawieruszyło moje dobre samopoczucie = zapowiedź nieuchronnego końca. Ojoj.

***

Filmoteka.

The Last House on the Left (2009) — wolałem remake niż oryginał Cravena (1972 to jednak dawno było), typowe kino "exploitation", czyli przemoc, krew, seks, tutaj jeszcze dreszczowiec w połączeniu ze slasherem i gore. Krwawa rozrywka w wersji hard, ale w standardowych szablonach. Bardzo przyzwoicie zrealizowane, kamerzysta wykonał dobrą robotę, ładne to nawet było.

The Wicker Man (1973) — psychologiczny horror jeno zaczęliśmy, bo jest bardzo specyficzny. Z pewnością można zobaczyć piersi (i całą resztę też) Britt Ekland, czyli Dobranocki z "The man with the golden gun". Co ciekawe, momentami są wyraźne wstawki musicalowe!

Mogliśmy mieć nienajlepsze zdanie o tym filmie, ale pewnie je zweryfikujemy po seansie "Public Enemies" (2009) Michaela Manna (o tym potem) i gdy obejrzymy go do końca.

"Wrong turn 2" okazała się typową powtórką z rozrywki, ale nie aż taką koszmarną, żeby jej nie obejrzeć. Szyku zadawał Henry Rollins, a twórcy postarali się o nowe brzydkie maski zmutowanych zwyrodnialców. Krew, przemoc, rozrywka — czegóż więcej na sobotni wieczór z udziałem butelki whiskey...

Nie muszę już chyba dodawać, że "Wrogowie publiczni" okazali się ładną wydmuszką, która nic nie wnosi do obrazu gangsterki, że o sztuce filmowej nie wspomnę (że ach "Nietykalni" 1987). Być może dlatego w niedawnym "Filmie" przy okazji tego obrazu poświęcono spory artykuł o tym dlaczego lubimy "dobrych" gangsterów, zaś o samym filmie niewiele. Pierwsze primo: splot "bohaterskich" nielogizmów, które drażnią, drugie primo: jakiś kompletnie pogubiony ślad, dlaczego przestępca (Depp) jest fajny, a jego oponent (Bale) nie (że niby taki Robin Hood, co nie kradnie PINIENDZY klientów), trzecie: chwalenie filmu za obraz epoki też moim zdaniem przesadzone, bowiem wszystkie płaszcze i sukienki wyglądają, jakby właśnie wyszły spod igły kostiumologów, że nie wspomnę, że w życiu nie widziałem w jednym filmie tylu wypucowanych na glanc przy padającym deszczu staroświeckich aut. Ostatecznie już dramatycznie przedłużony i puszczany w zwolnionym tempie finał, okraszony podniosłymi smykami, wypełniony gęstym symbolem (gangster Depp na filmie gangsterskim z Gable'em) jest wystarczająco drętwą męczarnią, że można sobie było darować ten kiepski pomysł w ostatniej scenie filmu (wisienka, heh). No szkoda, że tyle pieniędzy poszło. Niedostatecznie podbudowany fabułą i dramaturgią nadęty patos jest gorszym pomysłem niż lekkie mrugnięcie okiem i tego będę się trzymał.

***

W sobotę nawiedził nas Jerzy w whiskey i choć wykosztował się na przekąski i podtruliśmy go wodą z kranu w kostkach lodu, które nie spełniały swej funkcji, to nam się podobało i przy monopolu oraz kościach 5 godzin minęło jak z bicza strzelił.Nocne przesenne odpowiednie nawodnienie (chyba z 1,5 litra wypiłem) slutecznie uchroniło nas przed skutkami drinkowych eksperytmentów.

***

Jako że w sobotę na obiad zjedliśmy tortillas, które zawijaliśmy na farszu z mielonego, cebuli, czosnku i fasoli czerwonej. Część tego farszu posłużyła nam na zaczyn niedzielnej jajecznicy. Ugotowaliśmy kolejną zupę buraczkową na żeberkach — tylu zup nie zjadłem w ciągu ostatnich 10 lat.

***

Odcedziliśmy również wino z winogron. Na razie za mało cukru, ale jeszcze popracuje. Ma bardzo oryginalny smak, rzecz jasna mówię zawsze na wyrost, ale przypomina mi fragolino. Jest jami.

***

Z muzycznych przygód ITNON — ułożyłem wokale do dwóch, żeby Dżerdżej mógł to posprawdzać. I oczywiście znowu z przesadą, ale mogę uznać, że jestem jak wino. Na razie tylko perkusja, gitara rytmiczna i wokal, a jest z tego melodyjny miks. Baaaardzo mi się podoba. Mówię to na podstawie łatwego przykładu, że jak nagrywaliśmy płytę z Wojtem, to część numerów bezapelacyjnie brzmiała od samego początku, zaś inne należało "uratować" dla płyty, nadając im jakiś ciekawy aranż, łapiąc jakiś pomysł. Obecnie takich problemów na razie nie ma.